H Nικολέτα Βλαβιανού αφήνεται να παρασυρθεί με όσα της δείχνουμε από την πόλη της Κομοτηνής επιλέγοντας στο κουίζ που βάζουμε, ?αθέατες ή προβεβλημένες γειτονιές?, τις αθέατες. Όλο αυτό το μυστήριο της Ανατολής, η πολυπολιτισμικότητα της Κομοτηνής η νεολαία που είναι το πιο δυνατό χαρτί της πόλης την εξιτάρουν. Η ίδια άκρως καταναλωτικό ον μαγνητίζεται από τις βιτρίνες στην αγορά της Κομοτηνής, αφήνεται στα χέρια πωλήτριας καλλυντικών, που μόλις την αναγνώρισε, αφιερώνει όλο της το χρόνο για να δοκιμάσει αρώματα, να της δώσει κρέμες κι άλλα προϊόντα. Ξέρει τα πάντα γι? αυτήν. Το ρόλο της στην «Πολυκατοικία» στο πλευρό του Τάσου Χαϊκάλη. Ρεπορτάζ Mελαχροινή Μαρτίδου
Τον βασικό της ρόλο στην αριστουργηματική κομεντί της Κάρολ Λιντς «Μr Love» που παρουσιάστηκε στην πόλη μας και περιοδεύει. Η Νικολέττα Βλαβιανού έχει τη φρεσκάδα και την ανυπομονησία μικρού παιδιού, ενώ θεατρικά με την ωριμότητα που τη διακρίνει αποκαλύπτει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα, ξέροντας να κερδίζει τον θεατή.
Μιλά με ενθουσιασμό για ό,τι κάνει. Για τους συνεργάτες και παρτενέρ της που την πειράζουν με χιούμορ, τη φροντίζουν σαν τα μάτια τους, την αγαπούν και την ξεχωρίζουν ως μοναδική σε ό,τι κάνει. Στις περιοδείες επωφελείται του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου να οσμίζεται μυρωδιές, ακούσματα, να εισπράττει σχόλια του κόσμου. Της αρέσει η ελληνική περιφέρεια. Θέλει στη δουλειά της να ανεβάζει τον πήχη ψηλά και να τα δίνει όλα όπως σ’ αυτή την παράσταση με τον Νίκο Ψαρρά, όπου η αιώνια πάλη του αρσενικού με το θηλυκό αποτυπώνεται σ’ ένα έργο γραμμένο υπέροχα, σαν κέντημα, όπου εναλλάσσεται συνέχεια η κωμωδία με το δράμα, ευφραίνοντας την ψυχή του θεατή, σ’ ένα διαρκές, ανατρεπτικό παιγνίδι μέχρι την τελευταία στιγμή, όπου το τέλος το βλέπει μόνο επί σκηνής.
Στην Κομοτηνή είναι η δεύτερη φορά που έρχεται, όπως θα μας πει, αλλά εξωτερικεύει τη θέλησή της να δραπετεύσει για πάντα σε μια τέτοια πόλη. Αρκεί, να υπήρχε η ανάλογη πρόσκληση ή πρόκληση.
Τη θυμάται τελείως αλλιώτικη: «η πλατεία σας, σήμα κατατεθέν, ήταν πολύ διαφορετική», ήταν τότε με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας στο Δον Κιχώτη πριν 10 χρόνια – ίσως και παραπάνω. Ταυτίζω την πόλη με πολύ αγαπημένους φίλους, ανάμεσά τους η Κομοτηναία ηθοποιός Ελένη Ουζουνίδου, που της αφιέρωσε χρόνο για πολλές βόλτες, έτσι ώστε να αισθανθεί καλύτερα την πόλη και τους ανθρώπου της.
Τη γνωρίζουμε μέσω του Παύλου Παλάκα που επένδυσε πολλά σ’ αυτή την παραγωγή και κυρίως στην εμπιστοσύνη και τους ρόλους των δύο ηθοποιών που μαζί με τη σκηνοθέτιδα Λίλη Μελεμέ δημιουργούν τόσα επί σκηνής, χωρίς να καταλαβαίνει πώς περνά το δίωρο με δύο ανθρώπους. Πιστεύει στις συνεργασίες που δημιουργούν χημεία και φέρνουν αποτέλεσμα. Συνεργασίες με ανθρώπους του θεάτρου, της τηλεόρασης, με ανθρώπους που ψάχνονται μέσα τους που ανακαλύπτουν πράγματα που αποδεικνύουν τον βαθύ επαγγελματισμό και την υπευθυνότητα όσων ασχολούνται με τον πολιτισμό. Η Νικολέττα δε δηλώνει «δύσκολος άνθρωπος», απλά έχει τον τρόπο της να ανοίγεται, όπου νομίζει ότι την εκφράζουν οι άνθρωποι, οι χώροι και οι καταστάσεις.
Στο ερώτημα «Πολιτικοποιημένο ή κοινωνικοποιημένο άτομο ή ενεργή πολίτης στο ράδιο Χρόνος 87,5fm απαντά με σαφήνεια: «Είμαι ενεργός πολίτης, αλλά δεν είμαι κομματικοποιημένη και θεωρώ ότι είναι καθήκον μου. Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε πολιτικοποιημένοι και κοινωνικοποιημένοι βαθιά όλοι οι ηθοποιοί και με μεγάλη προσοχή κομματικοποιημένοι όταν πρέπει. Εμένα με αφορά περισσότερο το σύνολο, με αφορά το πολιτιστικό επίπεδο του πολίτη, με αφορά ο διπλανός μου».
Γοητεύεται με τα εκτυφλωτικά χρώματα, από τα γκράφιτι στο κέντρο της πόλης, όπου την φωτογραφίσαμε, αλλά και από τη φουξ κρεβατοκάμαρα της Σταυρούλας Ελευθερίου στο τέρμα Αδριανουπόλεως. Μέσα σε μια πανδαισία ερωτικών χρωμάτων, λουλουδιών και ντεκόρ που δείχνει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που κατοικούν εκεί. Ανάμεσα στους λασπόδρομους και τις παράγκες δημιουργούν το δικό τους εσωτερικό παράδεισο, χαμογελούν, δέχονται να μιλήσουν για τη ζωή τους, να φωτογραφηθούν. Μας ανοίγουν τα φτωχόσπιτα και την ψυχή τους, αυτά είναι όσα παίρνει μαζί της στην κιβωτό των αποσκευών κάθε φορά, όπου βρίσκεται η Νικολέτα Βλαβιανού.
Μιλά με ενθουσιασμό για ό,τι κάνει. Για τους συνεργάτες και παρτενέρ της που την πειράζουν με χιούμορ, τη φροντίζουν σαν τα μάτια τους, την αγαπούν και την ξεχωρίζουν ως μοναδική σε ό,τι κάνει. Στις περιοδείες επωφελείται του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου να οσμίζεται μυρωδιές, ακούσματα, να εισπράττει σχόλια του κόσμου. Της αρέσει η ελληνική περιφέρεια. Θέλει στη δουλειά της να ανεβάζει τον πήχη ψηλά και να τα δίνει όλα όπως σ’ αυτή την παράσταση με τον Νίκο Ψαρρά, όπου η αιώνια πάλη του αρσενικού με το θηλυκό αποτυπώνεται σ’ ένα έργο γραμμένο υπέροχα, σαν κέντημα, όπου εναλλάσσεται συνέχεια η κωμωδία με το δράμα, ευφραίνοντας την ψυχή του θεατή, σ’ ένα διαρκές, ανατρεπτικό παιγνίδι μέχρι την τελευταία στιγμή, όπου το τέλος το βλέπει μόνο επί σκηνής.
Στην Κομοτηνή είναι η δεύτερη φορά που έρχεται, όπως θα μας πει, αλλά εξωτερικεύει τη θέλησή της να δραπετεύσει για πάντα σε μια τέτοια πόλη. Αρκεί, να υπήρχε η ανάλογη πρόσκληση ή πρόκληση.
Τη θυμάται τελείως αλλιώτικη: «η πλατεία σας, σήμα κατατεθέν, ήταν πολύ διαφορετική», ήταν τότε με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας στο Δον Κιχώτη πριν 10 χρόνια – ίσως και παραπάνω. Ταυτίζω την πόλη με πολύ αγαπημένους φίλους, ανάμεσά τους η Κομοτηναία ηθοποιός Ελένη Ουζουνίδου, που της αφιέρωσε χρόνο για πολλές βόλτες, έτσι ώστε να αισθανθεί καλύτερα την πόλη και τους ανθρώπου της.
Τη γνωρίζουμε μέσω του Παύλου Παλάκα που επένδυσε πολλά σ’ αυτή την παραγωγή και κυρίως στην εμπιστοσύνη και τους ρόλους των δύο ηθοποιών που μαζί με τη σκηνοθέτιδα Λίλη Μελεμέ δημιουργούν τόσα επί σκηνής, χωρίς να καταλαβαίνει πώς περνά το δίωρο με δύο ανθρώπους. Πιστεύει στις συνεργασίες που δημιουργούν χημεία και φέρνουν αποτέλεσμα. Συνεργασίες με ανθρώπους του θεάτρου, της τηλεόρασης, με ανθρώπους που ψάχνονται μέσα τους που ανακαλύπτουν πράγματα που αποδεικνύουν τον βαθύ επαγγελματισμό και την υπευθυνότητα όσων ασχολούνται με τον πολιτισμό. Η Νικολέττα δε δηλώνει «δύσκολος άνθρωπος», απλά έχει τον τρόπο της να ανοίγεται, όπου νομίζει ότι την εκφράζουν οι άνθρωποι, οι χώροι και οι καταστάσεις.
Στο ερώτημα «Πολιτικοποιημένο ή κοινωνικοποιημένο άτομο ή ενεργή πολίτης στο ράδιο Χρόνος 87,5fm απαντά με σαφήνεια: «Είμαι ενεργός πολίτης, αλλά δεν είμαι κομματικοποιημένη και θεωρώ ότι είναι καθήκον μου. Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε πολιτικοποιημένοι και κοινωνικοποιημένοι βαθιά όλοι οι ηθοποιοί και με μεγάλη προσοχή κομματικοποιημένοι όταν πρέπει. Εμένα με αφορά περισσότερο το σύνολο, με αφορά το πολιτιστικό επίπεδο του πολίτη, με αφορά ο διπλανός μου».
Γοητεύεται με τα εκτυφλωτικά χρώματα, από τα γκράφιτι στο κέντρο της πόλης, όπου την φωτογραφίσαμε, αλλά και από τη φουξ κρεβατοκάμαρα της Σταυρούλας Ελευθερίου στο τέρμα Αδριανουπόλεως. Μέσα σε μια πανδαισία ερωτικών χρωμάτων, λουλουδιών και ντεκόρ που δείχνει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που κατοικούν εκεί. Ανάμεσα στους λασπόδρομους και τις παράγκες δημιουργούν το δικό τους εσωτερικό παράδεισο, χαμογελούν, δέχονται να μιλήσουν για τη ζωή τους, να φωτογραφηθούν. Μας ανοίγουν τα φτωχόσπιτα και την ψυχή τους, αυτά είναι όσα παίρνει μαζί της στην κιβωτό των αποσκευών κάθε φορά, όπου βρίσκεται η Νικολέτα Βλαβιανού.
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
