Ματιές

ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ

Χαμογέλα Φιλαράκι

Προκαλούν το χαμόγελο μέσα από την ψυχή. Δεν τα διαλέξαμε τυχαία, κάθε άλλο. ΔΝΤ, το μήνυμα για τη Στέλλα, αλλά και το χαμόγελο που έσβησε από τα χείλη μας.


Είναι τυχαίο ότι εισπράττουμε κατήφεια, εκνευρισμό με το παραμικρό, ότι όλοι βιάζονται, δεν έχουν υπομονή, δεν έχουν τρόπους.


Αλλάξαμε τόσο πολύ, λόγω οικονομικής κρίσης, χάσαμε και την όποια παιδεία διαθέταμε. Άραγε, τι αλήθεια φταίει; Μια καταγραφή, λοιπόν, των συνθημάτων θα σας φέρει μια νότα αισιοδοξίας  στην ψυχή.



Μπαλκόνι, έργο τέχνης


Από τεχνίτες με μεράκι και εξαιρετική δεξιοτεχνία

Τότε που οι παλιοί τεχνίτες δημιουργούσαν με το μυαλό και την καρδιά τους, χωρίς να σκέφτονται κόπο και χρόνο, βάζοντας το δικό τους αποτύπωμα στην εποχή μας. Τότε που οι άνθρωποι δεν τελείωναν σχολές καλών τεχνών, αλλά εμπειρικά οι περισσότεροι συνέχιζαν την παράδοση, μαθαίνοντας την τέχνη δίπλα σε εξαιρετικούς δασκάλους. Ποιος δε θα θαυμάσει αυτό το χειροποίητο μπαλκόνι, που αντέχει και θα αντέχει για όσα χρόνια υπάρχει, στην όμορφη αυτή μονοκατοικία; 


ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Από τους πιο ευρηματικούς κράχτες εκπτώσεων


Με τέτοιες εκπτώσεις θα πάμε φυλακή, γράφει η κεντρική βιτρίνα γνωστού καταστήματος, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα σλόγκαν των ποσοστών ή άλλων δελεαστικών λέξεων, στοχεύοντας κατευθείαν στο μυαλό του καταναλωτή, που θα έχει την περιέργεια να δει πώς μεταφράζεται σε μεγέθη τιμών αυτή η ρήση. Η γυναίκα της φωτογραφίας, που ξεκουράζεται στο πεζούλι, σίγουρα δεν έχει διαβάσει τι γράφει πίσω της, ούτε και την ενδιαφέρει ως καταναλώτρια.


ΕΙΠΑΝ

Θυμίζει σκηνικό ταινίας του Παζολίνι


H θλίψη της Αθήνας μέσα από την ματιά του Δημήτρη Παπασταμάτη

Επιστρέψατε από την Αθήνα και μας αφηγείστε την εικόνα που αντικρίσατε, μια αλλιώτικη Αθήνα.
-Είναι μια Αθήνα θλίψης, μελαγχολίας, περπατάς ας πούμε στις γειτονιές της Αθήνας, στο Παγκράτι, στην Καισαριανή, στον Βύρωνα και κάθε δεύτερο μαγαζί που συναντάς είναι κλειστό. Κλειστό, όχι απλά γιατί έχει τα ρολά του κλειστά, αλλά γιατί έχει μια εικόνα ερήμωσης. Αν κλείσεις τα μάτια σου θυμίζει μια ασπρόμαυρη ταινία, που σε γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Εμένα πραγματικά μου θύμιζε εικόνες Ιταλικού Νεορεαλισμού, μου θύμιζε ταινίες του Παζολίνι, που έβλεπε κανείς μια Ρώμη μέσα στη φτώχια και τους μικρούς φτωχοδιάβολους.
Άλλο ένα περιστατικό το οποίο με ξυπνάει από τον ύπνο μου ήταν όταν περπατούσα, βγήκα από το μετρό μετά από μια θεατρική παράσταση, όπου είδα έναν άνθρωπο, προφανώς μετανάστης ήταν, ο οποίος ως αλλάζον κύμβαλο, κιτρινισμένος,  φώναζε: «πεινάω – πεινάω».


Eίναι όπως πιάνουμε μια γάτα, τη βάζουμε σε ένα τσουβάλι και μετά την αφήνουμε έτσι που να χτυπιέται. Αυτές είναι οι εικόνες….
Στράφηκε κανείς να του δώσει σημασία ή όλοι περπατούσαν σκυφτοί, σκυθρωποί;
-Εντάξει, υπήρξαν κάποιοι να του δώσουν σημασία, δεν μπορώ να πω, του έδωσαν σημασία, αλλά το θέμα είναι  πόσα άλλα μπορεί να συμβαίνουν που δεν πέφτουν στην αντίληψη μας. Η εικόνα είναι εκατομμύρια λέξεις, μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα, που βιώνει σήμερα η Ελλάδα. Εδώ είμαστε καλά ακόμη, είμαστε πολύ καλά, έχουμε μια ευτυχία, γελάμε ακόμη.
Στην Αθήνα δε γελάνε. Αν εξαιρέσουμε την περιοχή του Κολωνακίου, αν θα περπατήσετε στις γειτονιές δε γελάνε.