ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
ΑΗ αποδόμηση για την οποία όλοι μιλάνε ήρθε να μας βρει έξω από το σπίτι μας, μετακόμισε από τις παρυφές της πόλης και εγκαταστάθηκε στο κέντρο της
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ
Η Μαρία Φιλιππακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Τ. Πατρασκίδη και Α. Χριστάκη και Φωτογραφία με τον Μ. Μπαμπούση. Επίσης σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε το μεταπτυχιακό της στο Goldsmiths College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Για το εικαστικό της έργο έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις και το έχει παρουσιάσει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Α. Χατζηιωάνου και σε ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας. Ζει στην Αθήνα και διδάσκει εικαστικά σε δημοτικό σχολείο.
Σκέφτομαι ότι οι εικόνες που παράγει ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι ξένες προς αυτό που καθημερινά βιώνει. Περπατώντας εδώ και χρόνια στην Αθήνα, βλέπω πια μέρα με την ημέρα τα πάντα να αλλάζουν, οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα κτήρια. Λίγο έως πολύ, όλοι γνωρίζουμε το πρόβλημα, η πόλη που αγαπάμε και ζούμε είναι τραυματισμένη. Πριν μερικά χρόνια, είχα τραβήξει μια σειρά από φωτογραφίες σε μάντρες αυτοκινήτων. Με συγκινούσαν τα βουνά από τα αμέτρητα εξαρτήματα, τα πεταμένα σίδερα, οι στοίβες από αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο. Μου προκαλούσε μεγάλη έκπληξη η αποδόμηση του αυτονόητου: σε αυτές τις λεωφόρους διαλυόταν ή στην καλύτερη περίπτωση ανακυκλωνόταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του τεχνολογικού πολιτισμού μας. Και μέσα εκεί, ζούσαν και εργάζονταν άνθρωποι, συνθέτοντας μία αλλόκοτη και ανοίκεια εικόνα, τόσο κοντά και τόσο μακριά από «εμάς». Τότε ακόμα έκανα μικρά ταξίδια στις άκρες της πόλης για να συναντήσω αυτές τις εικόνες. Οι φωτογραφίες ήταν οι σημειώσεις μου, ήταν τα ίδια τα έργα μου, το μέσο μου ήταν η φωτογραφική μηχανή όπως επίσης τα πινέλα και τα χρώματα.
Μερικά χρόνια αργότερα αυτή η εικόνα είναι εδώ, έφτασε σε γνώριμες λεωφόρους. Η αποδόμηση για την οποία όλοι μιλάνε ήρθε να μας βρει έξω από το σπίτι μας, μετακόμισε από τις παρυφές της πόλης και εγκαταστάθηκε στο κέντρο της. Ζούμε και εργαζόμαστε ανάμεσα σε στοίβες, όχι μόνο από σκουπίδια και παλιοσίδερα, αλλά και από ανθρώπους.
Υπάρχει πολύ κουβέντα στις εικαστικές τέχνες για το μέσο και για το κατά πόσο κάτι είναι σύγχρονο ή όχι. Η επέλαση των πολυμέσων μας έχει απελευθερώσει και μας έχει καταπιέσει: συχνά το μέσο γίνεται αυτοσκοπός και χάνεται ο δρόμος της σκέψης. Μπερδευόμαστε με την ιδέα για το σύγχρονο και όταν αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας ούτε καν το βλέπουμε. Νιώθω ότι καλούμαι να μιλήσω γι αυτό που συμβαίνει τώρα με τον τρόπο που ξέρω, να το μετατρέψω σε εικόνα, με όποιο τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Βουβοί και άφωνοι, τα γεγονότα τους προσπερνάνε. Κι όταν δεν είναι βουβοί, ο λόγος τους είναι τραχύς και παράφωνος. Αν κάποιοι καταφέρουν να αρθρώσουν κάτι, με όποιο τρόπο μπορούν, τώρα για το τώρα, αυτοί θα είναι σύγχρονοι. Κι ίσως έτσι αλλάξουν πολλά. Οι υπόλοιποι θα μείνουν τρεκλίζοντας να κοιτάνε το χρόνο να τρέχει αλλού.
Ίσως τώρα να έχουμε μια ευκαιρία- μια ευκαιρία να αφήσουμε πίσω το φολκλόρ του παρελθόντος, μια ευκαιρία να μιλήσουμε πραγματικά γι αυτό που μας πληγώνει αλλά και γι αυτό που μας εμπνέει.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ
Η Μαρία Φιλιππακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Τ. Πατρασκίδη και Α. Χριστάκη και Φωτογραφία με τον Μ. Μπαμπούση. Επίσης σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε το μεταπτυχιακό της στο Goldsmiths College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Για το εικαστικό της έργο έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις και το έχει παρουσιάσει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Α. Χατζηιωάνου και σε ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας. Ζει στην Αθήνα και διδάσκει εικαστικά σε δημοτικό σχολείο.
Σκέφτομαι ότι οι εικόνες που παράγει ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι ξένες προς αυτό που καθημερινά βιώνει. Περπατώντας εδώ και χρόνια στην Αθήνα, βλέπω πια μέρα με την ημέρα τα πάντα να αλλάζουν, οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα κτήρια. Λίγο έως πολύ, όλοι γνωρίζουμε το πρόβλημα, η πόλη που αγαπάμε και ζούμε είναι τραυματισμένη. Πριν μερικά χρόνια, είχα τραβήξει μια σειρά από φωτογραφίες σε μάντρες αυτοκινήτων. Με συγκινούσαν τα βουνά από τα αμέτρητα εξαρτήματα, τα πεταμένα σίδερα, οι στοίβες από αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο. Μου προκαλούσε μεγάλη έκπληξη η αποδόμηση του αυτονόητου: σε αυτές τις λεωφόρους διαλυόταν ή στην καλύτερη περίπτωση ανακυκλωνόταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του τεχνολογικού πολιτισμού μας. Και μέσα εκεί, ζούσαν και εργάζονταν άνθρωποι, συνθέτοντας μία αλλόκοτη και ανοίκεια εικόνα, τόσο κοντά και τόσο μακριά από «εμάς». Τότε ακόμα έκανα μικρά ταξίδια στις άκρες της πόλης για να συναντήσω αυτές τις εικόνες. Οι φωτογραφίες ήταν οι σημειώσεις μου, ήταν τα ίδια τα έργα μου, το μέσο μου ήταν η φωτογραφική μηχανή όπως επίσης τα πινέλα και τα χρώματα.
Μερικά χρόνια αργότερα αυτή η εικόνα είναι εδώ, έφτασε σε γνώριμες λεωφόρους. Η αποδόμηση για την οποία όλοι μιλάνε ήρθε να μας βρει έξω από το σπίτι μας, μετακόμισε από τις παρυφές της πόλης και εγκαταστάθηκε στο κέντρο της. Ζούμε και εργαζόμαστε ανάμεσα σε στοίβες, όχι μόνο από σκουπίδια και παλιοσίδερα, αλλά και από ανθρώπους.
Υπάρχει πολύ κουβέντα στις εικαστικές τέχνες για το μέσο και για το κατά πόσο κάτι είναι σύγχρονο ή όχι. Η επέλαση των πολυμέσων μας έχει απελευθερώσει και μας έχει καταπιέσει: συχνά το μέσο γίνεται αυτοσκοπός και χάνεται ο δρόμος της σκέψης. Μπερδευόμαστε με την ιδέα για το σύγχρονο και όταν αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας ούτε καν το βλέπουμε. Νιώθω ότι καλούμαι να μιλήσω γι αυτό που συμβαίνει τώρα με τον τρόπο που ξέρω, να το μετατρέψω σε εικόνα, με όποιο τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Βουβοί και άφωνοι, τα γεγονότα τους προσπερνάνε. Κι όταν δεν είναι βουβοί, ο λόγος τους είναι τραχύς και παράφωνος. Αν κάποιοι καταφέρουν να αρθρώσουν κάτι, με όποιο τρόπο μπορούν, τώρα για το τώρα, αυτοί θα είναι σύγχρονοι. Κι ίσως έτσι αλλάξουν πολλά. Οι υπόλοιποι θα μείνουν τρεκλίζοντας να κοιτάνε το χρόνο να τρέχει αλλού.
Ίσως τώρα να έχουμε μια ευκαιρία- μια ευκαιρία να αφήσουμε πίσω το φολκλόρ του παρελθόντος, μια ευκαιρία να μιλήσουμε πραγματικά γι αυτό που μας πληγώνει αλλά και γι αυτό που μας εμπνέει.
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
